Crisis bij hoogbejaarde ouders, Optimaalzorg heeft zo goed geholpen!
2018
Iedereen met hoogbejaarde ouders weet dat het kan gebeuren: plotselinge crisis omdat één van hen valt of ernstig ziek wordt. Het overkwam ons in de voorjaar van 2018. Mijn stiefvader van 92 viel van een trapje, maar was daar relatief goed van afgekomen. Pijnlijke gekneusde ribben en een blauw oog, maar hij had zich voorgenomen snel weer beter te worden. Zo krachtig kenden wij hem ook.
Het liep anders want bij nader onderzoek bleek hij toch zieker. Niet vanwege de val maar door iets wat er langer zat en nu manifest werd. En er werd meer manifest: al die tijd was hij steeds meer voor mijn dementerende moeder gaan zorgen. Hij hield dat zo veel mogelijk voor de kinderen verborgen, om zowel haar als ons te ontzien. Hij wilde het zo lang mogelijk volhouden.
En daar sta je dan als kinderen. We woonden allemaal op meer dan een uur reisafstand, vader moest opgenomen en naar een hospice in een andere stad. Moeder had veel verdriet, begreep niet precies wat er allemaal gebeurde en kon absoluut niet alleen blijven. Haar verwarring werd alleen maar groter. Het was hoogzomer en ook de thuiszorgers gingen op vakantie. Het lukte ons niet een rooster te maken waarin we enerzijds konden voorzien in zorg voor mijn moeder en anderzijds ook voor een “een mooi sterfbed “ voor mijn stiefvader konden zorgen, als je daar van mag spreken. Zelfs als wij vaak vrij namen van ons werk, ’s nachts bleven slapen en overdag heen en weer reden van huis naar hospice, bleef de zorg om beide ouders moeilijk te organiseren. We wilden zo graag dat deze laatste fase van hun leven rustig, kalm en met respect voor hun liefde en verdriet zou verlopen, maar hadden onze handen vol aan praktische hulp.
Gelukkig kwam Paula van Optimaal Zorg op ons pad. Met rust, kalmte en vakmanschap wist zij ons te ontlasten van de zwaarste druk. Het was af en toe kunst- en vliegwerk, maar Paula wist een aantal betrokken, ervaren en vriendelijke verzorgsters in te zetten voor de zorg voor mijn moeder. We ontmoetten de toewijding, aandacht en respect die mijn moeder nodig had. En die wij nodig hadden want het gaf ons als kinderen rust en tijd om haarte steunen in het verdriet om haar man en de voorbereiding te treffen voor de moeilijke periode daarna.
En voor als u wilt weten hoe het nu gaat. Mijn moeder is opgenomen in een tehuis, haar dementie is door haar verdriet en de ontregeling erger geworden. Ze mist haar man maar het gaat naar omstandigheden goed met haar.
Marjo
